La solitudine – Laura Pausini
Marco se n'è andato e non ritorna più
Il treno delle 7:30 senza lui
È un cuore di metallo senza l'anima
Nel freddo del mattino grigio di città
A scuola il banco è vuoto,
Marco è dentro me
È dolce il suo respiro fra i pensieri miei
Distanze enormi sembrano dividerci
Ma il cuore batte forte dentro me
Chissà se tu mi penserai
Se con i tuoi non parli mai
Se ti nascondi come me
Sfuggi gli sguardi e te ne stai
Rinchiuso in camera e non vuoi mangiare
Stringi forte al te il cuscino
Piangi non lo sai
Quanto altro male ti farà la solitudine
Marco nel mio diario ho una fotografia
Hai gli occhi di bambino un poco timido
La stringo forte al cuore e sento che ci sei
Fra i compiti d'inglese e matematica
Tuo padre e suoi consigli che monotonia
Lui col suo lavoro ti ha portato via
Di certo il tuo parere non l'ha chiesto mai
Ha detto un giorno tu mi capirai
Chissà se tu mi penserai
Se con gli amici parlerai
Per non soffrire più per me
Ma non è facile lo sai
A scuola non ne posso più
E i pomeriggi senza te
Studiare è inutile tutte le idee
Si affollano su te
Non è possibile dividere
La vita di noi due
Ti prego aspettami amore mio
Ma illuderti non so
La solitudine fra noi
Questo silenzio dentro me
È l'inquietudine di vivere
La vita senza te
Ti prego aspettami perché
Non posso stare senza te
Non è possibile dividere
La storia di noi
due
Il video:
Η μοναξιά – Laura Pausini
Ο Μάρκο έφυγε και
δεν ξαναγυρνά πια
το τρένο των 7:30 χωρίς
αυτόν
είναι (σαν) μια
καρδιά από μέταλλο χωρίς ψυχή
μέσα στο γκρίζο
και κρύο πρωινό στην πόλη.
Στο σχολείο το
θρανίο είναι αδειανό, ο Μάρκο είναι μέσα μου και γλυκιά είναι η ανάσα του μέσα
στις σκέψεις μου
Τεράστιες
αποστάσεις φαίνονται να μας χωρίζουν
αλλά η καρδιά
χτυπάει δυνατά μέσα μου.
Ποιος ξέρει αν θα
με σκέφτεσαι,
αν με τους δικούς
σου δεν μιλάς ποτέ (για μένα),
αν κρύβεσαι σαν κι
εμένα,
χαμηλώνεις το
βλέμμα και μετά βρίσκεσαι
κλεισμένος στο
δωμάτιο σου και να μη θες να φας
και να σφίγγεις
δυνατά το μαξιλάρι σου
να κλαίς και να
μην ξέρεις
τι άλλο κακό θα
σου κάνει η μοναξιά
Μάρκο, στο
ημερολόγιο μου έχω μια φωτογραφία.
Έχεις τα μάτια
ενός παιδιού λίγο ντροπαλού.
Τη σφίγγω δυνατά
κοντά στην καρδιά μου κι αισθάνομαι ότι είσαι κάπου ανάμεσα στις ασκήσεις των
αγγλικών και των μαθηματικών.
Ο πατέρας σου κι
οι συμβουλές του, τι πλήξη!
Αυτός με τη
δουλειά του σε πήρε μακριά
Σίγουρα δε ζήτησε
τη γνώμη σου, είπε
"μια μέρα θα
με καταλάβεις".
Ποιος ξέρει αν θα
με σκέφτεσαι,
αν με τους φίλους
σου θα μιλήσεις
για να μην
υποφέρεις πια για μένα
αλλά δεν είναι
εύκολο, το ξέρεις.
Στο σχολείο δεν
μπορώ άλλο πια
και τα απογεύματα
χωρίς εσένα
είναι άσκοπο να
διαβάζω:
όλες οι ιδέες
γυρνούν γύρω από εσένα.
Δεν είναι δυνατόν
να χωρίσουν τη ζωή εμάς των δύο.
Σε παρακαλώ
περίμενέ με, αγάπη μου
αλλά δεν ξέρω
μήπως και σε απογοητεύσω.
Η μοναξιά ανάμεσα
σε μας, αυτή η σιωπή μέσα μου
είναι η ανησυχία
του να ζήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Σε παρακαλώ
περίμενε γιατί,
δεν μπορώ να
υπάρξω χωρίς εσένα.
Δεν είναι δυνατόν
να χωρίσουν τη ζωή εμάς των δύο.
Η μοναξιά ανάμεσα
σε μας, αυτή η σιωπή μέσα μου
είναι η ανησυχία
του να ζήσω τη ζωή μου χωρίς εσένα.
Σε παρακαλώ
περίμενε γιατί,
δεν μπορώ να
υπάρξω χωρίς εσένα.
Δεν είναι δυνατόν
να χωρίσουν
τη ζωή εμάς των
δύο.
Η μοναξιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου